Mijn hele leven woon ik in hetzelfde gebied, een industrieel, stedelijke omgeving. De stad is vertrouwd, gedachteloos kan ik iedere staat inrijden en weet ik waar ik ben. Niet avontuurlijk, wel geruststellend.

Tijdens reizen kan ik mij verbeelden dat ik in een andere omgeving wil wonen, onrustig verken ik deze stad, hongerig wil ik uitvinden wat er in de volgende straat te zien is, om de hoek moet het uitzicht fantastisch zijn.

Ik wil het gebied veroveren en begrijpen, waarom staan deze gebouwen hier en niet op een andere locatie, wat doen de bewoners en waarom, waar kan ik mijn boodschappen doen wanneer ik mij hier zou vestigen?

Waar ik niet zo goed in ben is rustig op een bankje zitten of op een grasveldje liggen en voelen wat de stad nu precies met mij doet.

Een uitgelicht raam in een verder donker huis, of in een flatgebouw, heeft altijd mijn belangstelling gehad. Tussen de willekeurig verlichte ramen in een flatgebouw lijkt altijd een compositorische samenhang te bestaan. Deze vorm en samenhang tussen de vormen is vaak het onderwerp in mijn werk geweest, vertrouwd en bijna gedachteloos kan ik de schoonheid daarvan ervaren.

In 2009 begin ik aan een serie schilderijen die gebaseerd is op de gedachte dat ik overal zou kunnen wonen. Een gedachte waarvan ik inmiddels weet dat het niet zo is. Dat wonen voor mij te maken heeft met huiselijkheid en geborgenheid, niet met avontuur of het ontdekken van het onbekende. 

De schilderijen zijn gebaseerd op een behaaglijke samenhang in vorm, kleur en compositie. Strakke vormen verhouden zich tot schilderachtige gelaagdheid. Maar de schilderijen gaan ook over de pijn van het verliezen van een woonhuis en alles wat daar voor staat. Zo was ik onlangs in Dresden, een stad schitterend gelegen aan de Elbe. Een bombardement maakte in een nacht een einde aan de prachtige barokke stad, er wordt een poging gedaan om de oude luister van de stad te herstellen. Ik kijk naar foto’s van een geruïneerde stad, ik voel de pijn van menselijk leed.